Θρησκεία και Νέα Τάξη Πραγμάτων

Από Στράβων Αμασεύς


Για να αναλύσουμε το θέμα της θρησκείας θα πρέπει να δούμε τα πράγματα όσο πιο απλά γίνεται, ξεκινώντας από τον προϊστορικό άνθρωπο. Θα χρειαστεί λίγη υπομονή από τον αναγνώστη μέχρι να κατανοήσει το ρόλο των μάγων ή μάντεων ή ιερέων στην ανθρώπινη κοινωνία.
Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι μια μονάδα, μια φυσική οντότητα. Ως οντότητα επομένως έχει συγκεκριμένες ανάγκες. Για να επιβιώνει χρειάζεται να αγωνίζεται για την τροφή του, για το νερό του, για την ασφάλεια του. Είναι θύμα και θύτης τόσο σε μακροσκοπικό όσο και σε μικροσκοπικό επίπεδο. Μπορεί δηλαδή να αποτελέσει τροφή τόσο για ένα λιοντάρι όσο και για ένα μικρόβιο, όπως μπορεί να σκοτώσει για να φάει μια κατσίκα ή μικροοργανισμούς που βρίσκονται στην τροφή του. Είναι τμήμα του σύμπαντος και ένα σύμπαν από μόνος του όπως και κάθε έμβιο ον του πλανήτη.
Όταν όμως ο άνθρωπος επικοινωνεί με έναν άλλον τότε χρειάζεται και έναν καλό λόγο να το πράξει. Αυτός ο λόγος μπορεί να είναι το αναπαραγωγικό του ένστικτο ή η ανάγκη ομαδικής προσπάθειας προκειμένου να επιτύχει ένα σκοπό. Ποτέ όμως ο άνθρωπος δεν παύει να είναι μια μονάδα, ένα άτομο. Για να δράσει επομένως από κοινού με άλλον άνθρωπο χρειάζεται ένας δεσμός. Αυτός ο δεσμός είναι η πίστη και λέγεται εμπιστοσύνη (ετυμ. εν πίστη, ρίζα *πιθ ή πείθ, εξού και πείθω). Πως όμως μπορεί μια μονάδα να εμπιστευτεί μια άλλη μονάδα και ποια είναι αυτή η πίστη που θα πείσει την μία μονάδα ότι η άλλη θα φανεί αντάξια της εμπιστοσύνης;
Η δυαδική επομένως ερμηνεία της πίστης είναι το κοινό συμφέρον. Πείθομαι ότι ο άλλος είναι έμπιστος επειδή αναγνωρίζω ότι έχει κοινό συμφέρον μαζί μου. Μπορώ στο κυνήγι να εμπιστευθώ κάποιον άλλον ώστε κυνηγώντας μαζί να φάμε και οι δύο. Στον αναπαραγωγικό τομέα ο άνδρας είναι κυνηγός  της  γυναίκας πείθοντας την ότι δια της σωματικής του ρώμης θα της εξασφαλίσει  ανάγκες επιβίωσης αλλά και ταυτόχρονα θα είναι άνθρωπος άξιος εμπιστοσύνης ως πιθανός πατέρας. Ταυτόχρονα αντιλαμβανόμενος την σωματική ηδονή που αντλεί από τη συνουσία, επιθυμεί να την εξασφαλίσει εις το διηνεκές.  Έτσι καλλιεργεί δεσμούς εμπιστοσύνης με τη θηλυκή μονάδα, δεσμούς κατά τους οποίους εξασφαλίζονται οι επιθυμίες και οι ανασφάλειες και των δύο φύλων. Ακόμη και σήμερα όταν συνουσιαζόμαστε με ένα άτομο του αντιθέτου φύλου νοιώθουμε αυτό το δέος της ευθύνης ειδικά όταν η συνουσία γίνεται χωρίς προφύλαξη (κρατήστε το αυτό θα το χρειαστούμε αργότερα). Τη στιγμή δηλαδή της συνουσίας γνωρίζουμε στο βάθος του μυαλού μας ότι δρούμε σε μια γενετήσια πράξη η οποία είναι απολαυστικότερη και ασφαλέστερη όταν υπάρχει αμφίπλευρη εμπιστοσύνη στην πιθανότητα εγκυμοσύνης. Εμπιστοσύνη και ευθύνη (από Ομηρικό ιθύνω=ισιώνω) είναι έννοιες που συμπορεύονται. Ο ανάξιος εμπιστοσύνης τιμωρείται (ισιώνεται) είναι δηλαδή ανεύθυνος.
Ο παραπάνω όμως δεσμός εμπιστοσύνης αφορά την πίστη στην ηθική συνέπεια της άλλης μονάδας. Αν πχ ένας κυνηγός πιάσει έναν λαγό μπορεί να τον φάει μόνος του και να απολέσει της εμπιστοσύνη της άλλης ανθρώπινης μονάδας. Μπορεί ένας άνδρας να αποδειχθεί ανήθικος και να εκμεταλλευτεί μια γυναίκα, μη αναλαμβάνοντας την ευθύνη του. Ο ηθικός επομένως δεσμός δεν εξασφάλιζε την συνοχή και συγκρότηση μιας κοινωνίας.  Ο λόγος επομένως από μόνος του, η υπόσχεση, δεν μπορεί να αποτελέσει θεμέλιο λίθο μιας κοινωνίας, μιας σχέσης δεσμών δηλαδή μεταξύ περισσοτέρων τις μιας ανθρώπινης μονάδας.
Ο φόβος του αγνώστου υπάρχει σε όλα τα ζώα. Στο άγνωστο αυτό αποδόθηκαν από τον άνθρωπο θεϊκές διαστάσεις από την αρχή ακόμη της παρουσίας του.  Ανάλογα με την περιοχή αποδόθηκαν σε διαφορετικά στοιχεία της φύσης κυρίως, θεϊκές ιδιότητες. Η βροχή, ο ήλιος, τα αστέρια, ο αέρας, η θάλασσα κ.α. αποτέλεσαν για τον άνθρωπο άγνωστης προελεύσεως δυνάμεις που νοιώθοντας δέος απέναντι τους προσπάθησε να τις απεικονίσει σε είδωλα ώστε αποδίδοντας τιμές στα είδωλα να εξευμενίσει το άγνωστο.  Ο άνθρωπος ένοιωθε τους θεούς της φύσης πότε να τον επιβραβεύουν και πότε να τον τιμωρούν.
Όταν οι θεοί μιας ανθρώπινης μονάδας ήταν ίδιοι με τους θεούς μιας άλλης ανθρώπινης μονάδας είχαμε πλέον κοινούς θεούς και επομένως μια θρησκεία. Έτσι, αφού όπως αναφέραμε παραπάνω οι απλές ηθικές υποχρεώσεις που προέκυπταν από μια υπόσχεση σε άνθρωπο ήταν πολύ εύθραυστες, έπρεπε να δημιουργηθούν νέοι δεσμοί, πιο σφικτοί και λιγότερο εξαρτώμενοι από τις ανθρώπινες αδυναμίες. Με δεδομένη την θρησκεία και τα κοινά είδωλα η ανθρωπότητα ήταν πλέον έτοιμη να μεταβεί στην εποχή του όρκου.  Δεν αρκούσε δηλαδή η απλή υπόσχεση για μία  συνεργασία, απαιτούνταν όρκος προς τους θεούς της φύσης οι οποίοι αν δεν τηρούνταν θα επέφεραν την μήνη των θεών της φύσης.
Έτσι είχαμε μια πρώτη κοινωνία δομημένη στη θρησκεία και σε σύστημα όρκων. Έπρεπε όμως η θρησκεία, η ηθική και οι ανθρώπινες επιθυμίες να συμβαδίζουν ώστε να υπάρχει λόγος ύπαρξης της κοινωνίας. Η θρησκεία δηλαδή δημιουργήθηκε με βάση τις ανθρώπινες αδυναμίες και με σκοπό τη συνεργασία των ανθρώπων. Πάντα όμως υπήρχαν διενέξεις μεταξύ των ανθρώπων. Ποιος αντιλαμβανόταν καλύτερα τους θεούς; Ποιος μπορούσε να κρίνει αν ένας εκ των μελών της ομάδας πλέον, είχε δίκιο; Ο καθένας έχει δίκιο από την δική του πλευρά. Έπρεπε να υπάρχει κάποιος αντικειμενικός κριτής. Βρέθηκε λοιπόν ο πιο πονηρός από όλους και ίσως ο πιο οκνηρός,  που ισχυρίστηκε ότι γνωρίζει την επιθυμία των θεών. Ορίστηκε επομένως ως κριτής των διενέξεων και για να παραμείνει ουδέτερος, φρόντισε να διαφέρει τόσο εμφανισιακά όσο και στις δραστηριότητες. Ο κριτής αυτός ονομάστηκε μάγος.
Ο μάγος της φυλής επομένως ήταν ο ειδικός επί των προσταγμάτων των θεών, ο κριτής της τήρησης των νόμων της θρησκείας τους οποίους ο ίδιος έθετε και ο προστατευόμενος του αρχηγού της φυλής  που ήταν ο πιο ρωμαλέος.  Ο μάγος πάντα φρόντιζε να αντλεί γνώσεις και μυστικά, να δολοπλοκεί ώστε να βρίσκετε σε ανώτερο επίπεδο σκέψης από τα απλά μέλη της φυλής και πάντα φρόντιζε να προωθεί στην αρχηγία τον λιγότερο εύστροφο άνθρωπο ώστε να διαιωνίζει την ύπαρξη του. Στην ουσία δηλαδή ο μάγος ήταν ο πλέον άπιστος από όλους όσους πίστευαν στα είδωλα της θρησκείας αφού αυτός ήταν ο εμπνευστής των θρησκευτικών νόμων και ήξερε ότι ήταν δημιουργήματα του.
Παρατηρήσαμε λοιπόν ότι η θρησκεία αποτέλεσε από την αρχή της ανθρωπότητας το θεμέλιο λίθο μιας κοινωνίας μια που έθετε τους κανόνες συνύπαρξης του θρησκευτικά ορθού και ηθικά αποδεκτού. Παρ’  όλες τις αδικίες που έκανε ο μάγος, δεν έπαυε να ήταν ο αρχηγός της θρησκευτικής «κόλλας» της κοινωνίας. Με την εξέλιξη και διόγκωση των κοινωνιών οι θρησκείες πλήθαιναν και μεταλλάσσονταν ανάλογα με τα φυσικά φαινόμενα κάθε περιοχής. Ενώ δηλαδή στην Αίγυπτο ήταν άγνωστη η αιτία που οδηγούσε το Νείλο πότε να πλημυρίζει και να χαρίζει ζωή στα σπαρτά και πότε να ξεραίνεται απλώνοντας  την πείνα και τη δυστυχία, στην Κίνα ήταν άγνωστη η αιτία των μουσώνων. Έτσι έχουμε άλλους θεούς στην Κίνα και άλλους στην Αίγυπτο.  Άλλους ιερούς κανόνες στην Μεσοποταμία και άλλους στην Ελλάδα. Η ουσία όμως παρέμενε η ίδια. Οι μάγοι-ιερείς έπλαθαν τους ιερούς κανόνες  της θρησκείας που ένωναν την κοινωνία. Για να μην κινδυνεύουν όμως οι ιερείς από την οργή των ανθρώπων όταν τα μαγικά ξόρκια δεν έπιαναν, έπρεπε να ορίσουν άλλους εκπροσώπους. Αφού είχαν την δύναμη να ορίζουν τους αρχηγούς, τους έπειθαν ότι εκείνοι ήταν οι αντιπρόσωποι των θεών. Ο παλιός αρχηγός της φυλής εξελίχθηκε σε εκπρόσωπο των θεών. Αυτό εξασφάλιζε για τον θεόπνευστο πλέον μονάρχη την απόλυτη εξουσία αλλά και την απόλυτη υποταγή του στη θέληση των θεών, θέληση όμως που οι παρασκηνιακοί πλέον ιερείς είχαν ορίσει.
Έχουμε λοιπόν μια δομή κοινωνίας με τα ακόλουθα χαρακτηριστικά. Έναν θεόπνευστο μονάρχη, εκπρόσωπο των θεών στη γη, υπεύθυνο για την ευτυχία  και τη δυστυχία των ανθρώπων, μια ομάδα ιερέων που ενώ στην ουσία είναι οι πιο άπιστοι και οι πιο δόλιοι της κοινωνίας, παρουσιάζονται ως οι πιο πιστοί και οι αρμόδιοι για τις θρησκευτικές τελετές. Μόνον αυτοί ξέρουν την πραγματική βούληση των θεών και άρα και του εκπροσώπου του μονάρχη και έτσι εξασφαλίζουν την αποκλειστικότητα στην θρησκευτική επικοινωνία με τον μονάρχη τον οποίο και ενίοτε είτε εκβιάζουν είτε δολοφονούν προκειμένου να μη διαρρεύσει το μυστικό τους. Ότι δηλαδή στην ουσία αυτοί είναι οι αρχηγοί και μόνο αυτοί γνωρίζουν το γελοίο του θέματος της θρησκείας. Σε ένα μόνο πράγμα είναι εξειδικευμένοι οι μάγοι-ιερείς. Στην παρασκευή «μαγικών» φίλτρων και δηλητηρίων γιατί αυτή είναι η δουλειά τους. Να δηλητηριάζουν με ψέματα την κοινωνία ώστε να μη διαταραχθεί η κοινωνική ισορροπία η οποία είναι πάντα χτισμένη στα μέτρα τους και να ελέγχουν τη ζωή του μονάρχη. Οι ιερείς προσπαθούν να βρίσκονται στην αφάνεια, να εμφανίζονται ως οι αγαθοί τηρητές των ιερών κανόνων αλλά είναι τα πλέον αμαρτωλά, άπιστα και ανήθικα στοιχεία της κοινωνίας.
Παρόλα αυτά αποτελούν τον βασικό συνδετικό κρίκο της κοινωνίας και διατηρούν τις ισορροπίες. Γι’ αυτό και φροντίζουν να υπενθυμίζουν διαρκώς την αναγκαιότητα της θρησκεία τους χτίζοντας «ιερούς» ναούς. Ναούς τους οποίους χτίζουν με μανία οι πιστοί και τους οποίους αφιερώνουν σε διάφορους εκπροσώπους των θεών, δηλαδή τους μονάρχες. Ο θεός μονάρχης εκστασιασμένος από τη δόξα που απολαμβάνει, αυθυποβάλλεται και πραγματικά πιστεύει το ρόλο του. Νοιώθει πραγματικός θεός και υπερβάλει στην οικοδόμηση ναών, κάτι που ουσιαστικά  ενισχύει τη σημαντικότητα των ιερέων. Όταν ο μονάρχης το παρακάνει, απομακρύνεται. Παρόμοια χαρακτηριστικά βρίσκουμε σε όλες τις θρησκείες, σε όλες τις κοινωνίες, σε όλους τους τόπους.
Υπήρχε όμως ένας συγκεκριμένος τόπος με μια ιδιομορφία. Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε το δωδεκάθεο. Δώδεκα λοιπόν σχεδόν ισάξιοι θεοί, δεκάδες θεότητες, μούσες κλπ που είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Ήταν καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του ανθρώπου.
Χμ! Μεγάλο πρόβλημα αυτό για τους ιερείς. Το Ελληνικό πάνθεον ήταν εμπόδιο στην δημιουργία θρησκευτικής-κοινωνικής  δομής παρόμοια με αυτή που αναφέραμε. Οι ανθρωπόμορφοι θεοί του Ολύμπου δεν μπορούσαν να αντιπροσωπευθούν από άλλους ανθρώπους μονάρχες. Οι Έλληνες θεοί δεν χρειάζονταν εκπρόσωπο για να ορίσουν την ηθική των ανθρώπων. Οι δώδεκα θεοί είχαν ορίσει δια της μυθολογίας οι ίδιοι τους ηθικούς κανόνες της κοινωνίας και ο μόνος ρόλος των ιερέων στην Ελλάδα ήταν η απόδοση τιμών στους θεούς και η μεταφορά των θεϊκών επιθυμιών, δια των χρησμών, προς τους πιστούς .  Αφού όμως οι ιερείς δεν μπορούσαν να καθιερώσουν θεόπνευστους μονάρχες στον Ελληνικό χώρο, δεν μπορούσαν καν να κρυφτούν πίσω από κάποιον μονάρχη.  Αν επομένως έκαναν λάθος στην απόδοση των θεϊκών σημαδιών, θα ήταν αυτοί οι μοναδικοί υπεύθυνοι. Έτσι οι ιερείς στην αρχαία Ελλάδα καθιέρωσαν όχι ανώτερους αλλά κατώτερους θεϊκούς αντιπροσώπους, τις ιέρειες και καλλιέργησαν τη διγλωσσία ως τρόπο απόδοσης των θεϊκών  χρησμών.  Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο χρησμός «ήξεις αφήξεις ουκ εν τω πολέμω θνήξεις» (θα πας θα γυρίσεις και δεν θα πεθάνεις στον πόλεμο ή θα πας αλλά δε θα γυρίσεις, θα πεθάνεις στον πόλεμο). Άλλο παράδειγμα διφορούμενου χρησμού ήταν αυτός που δόθηκε στον Οδυσσέα ότι θα πέθαινε «εξ άλος» (εκτός της θάλασσας ή από τη θάλασσα).
Οι ιερείς στην αρχαία Ελλάδα τα βρήκαν πολύ δύσκολα.  Ποτέ δεν μπόρεσαν να καθιερώσουν το ιδανικούς γι’ αυτούς πρότυπο δομής κοινωνίας.  Πως θα μπορούσαν εξάλλου τη στιγμή που ακόμη και οι θεοί ζούσαν στον Όλυμπο και συγκρούονταν διαρκώς μεταξύ τους; Πως θα μπορούσαν να επιβάλουν στην κοινωνία ένα στατικό θεϊκό πρότυπο που να αντιπροσώπευε ένα δυναμικό και διαρκώς μεταβαλλόμενο θεϊκό πεδίο; Απάντηση: δεν μπορούσαν. Αρκέστηκαν στο ρόλο των χρησμών και των τελετών. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ένα δυναμικό πεδίο πιστών οι οποίοι στην ουσία ήταν πιστοί στο θεό που τους βόλευε. Μόνο στην αρχαία Ελλάδα λοιπόν καθιερώθηκε θρησκεία αντίστροφης δομής. Μόνο στην αρχαία Ελλάδα οι θεοί ήταν πιστοί των ανθρώπων αντί να συμβαίνει το αντίστροφο.  Αυτό είχε σαν συνέπεια να αναπτυχθούν χαλαροί θρησκευτικοί δεσμοί ώστε για να μπορέσει η κοινωνία να διατηρηθεί σε τάξη ενισχύθηκαν οι ηθικοί δεσμοί. Παραμερίστηκε δηλαδή το μεταφυσικό προς χάριν του λογικού. Έτσι με την πάροδο των ετών φτάσαμε στη δημοκρατία.  Ένα πολίτευμα όπου το ηθικό ήταν αποτέλεσμα λογικής επεξεργασίας και διαλόγου πολιτών και όχι επιβαλλόμενο από κάποιον θεό δια στόματος ιερέων. Ο άνθρωπος για πρώτη και μοναδική φορά στην ιστορία του υπήρξε ελεύθερος μόνο στον τόπο των Ελλήνων.
Οι ηθικοί κανόνες ήταν ανθρώπινης και όχι θρησκευτικής προέλευσης. Για να διατηρήσει επομένως η κοινωνία μια συγκεκριμένη δομή και να μην μετατραπεί ο άνθρωπος σε μονάδα έπρεπε να συγκεκριμενοποιηθεί ο ηθικός στόχος και αυτός ήταν η προστασία της πόλης. Ο δεσμός της διαφύλαξης της πόλης κράτους ήταν η ισχυρή «κόλλα» που κρατούσε τον πληθυσμό ενωμένο. Γι’ αυτό και αναπτύχθηκε η πολιτική, η διπλωματία, οι τέχνες και ο ανταγωνισμός των πόλεων. Στην Ελλάδα είχαμε δημοκρατία παντού. Σε όλες τις πόλεις. Ακόμη και στη σκληρή Σπάρτη είχαμε μια μορφή δημοκρατικού πολιτεύματος. Ποτέ βέβαια δεν καταργήθηκαν οι ιερείς αλλά αυτοί ποτέ δεν μπόρεσαν να επιβληθούν στην εξουσία αφού κυρίαρχος δεσμός ήταν η πόλη και όχι η θρησκεία. Οι ιερείς ήταν απλά ένα αναγκαίο κακό προκειμένου να καλυφθούν τα φοβικά ένστικτα των πολιτών αλλά στην ουσία ήταν περιττοί αφού δεν μπόρεσαν να θέσουν την εξουσία υπό τον έλεγχο τους. Η εξουσία της πόλης ήταν οι νόμοι της. Κανένας δεν ήταν υπεράνω των νόμων. Ούτε καν οι πρώτοι νομοθέτες ο Δράκων, ο Σόλων και ο Λυκούργος. Νόμοι πανίσχυροι και με τα σημερινά δεδομένα «εθνικιστικοί» που όμως όρισαν τις τύχες του κόσμου.
Στην κλασική εποχή εμφανίστηκαν πολλοί φιλόσοφοι.  Εκεί συνέβη κάτι που έμελε να αλλάξει την ιστορία της Ελλάδας. Εμφανίστηκε ένας φιλόσοφος, ο Σωκράτης, μια τεράστια προσωπικότητα και το αντιπροσωπευτικότερο παράδειγμα συνέπειας λόγου και έργων στην ιστορία της ανθρωπότητας. Με «σημαία» τη ρήση «εν οίδα ότι ουδέν οίδα» (ένα γνωρίζω, ότι τίποτα δε γνωρίζω) αναζήτησε την αλήθεια σε νέα θεολογικά μονοπάτια για την εποχή. Αυτό που θα πω θα σοκάρει πολλούς και θα γίνει αιτία να κατηγορηθώ αλλά είναι απλά μια άποψη. Ο Σωκράτης και οι μαθητές του στη συνέχεια αφαίρεσαν αυτήν την ανθρώπινη μορφή των θεών και μετέφεραν το θείο στη σφαίρα του μεταφυσικού. Βέβαια αυτό το έκαναν και άλλοι πριν από αυτούς, αλλά το κεντρικό σημείο του συλλογισμού είναι ότι ο Σωκράτης έζησε στην Αθήνα, την κοσμικότερη πόλη του τότε κόσμου, όπως και οι μαθητές του. Στην ουσία δηλαδή η περί του όντως θεωρία των προσωκρατικών και των σωκρατικών φιλοσόφων συγκλόνισε τα θεμέλια ακριβώς αυτού, του θεμέλιου λίθου της ανθρωποκεντρικής δομής της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας δηλαδή που οι ιερείς ήταν απλές γραφικές σχεδόν φιγούρες. Άλλαξε τις ηθικές ανησυχίες των ανθρώπων και επομένως το συνεκτικό δεσμό της πόλης. Φυσικά αυτό δεν έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη αλλά στην ουσία άνοιξε ο ασκός του Αιόλου για την κατάλυση της δημοκρατίας.
Σε αυτό το σημείο ας δούμε ορισμένες θρησκευτικές τελετές της εποχής. Υπήρχαν αγώνες αφιερωμένες στους θεούς, ναοί αφιερωμένοι στους θεούς αλλά και θυσίες προς τους θεούς. Πριν από τον Τρωικό πόλεμο πιθανολογούμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες προσέφεραν ανθρώπινες θυσίες στους θεούς. Η αντικατάσταση όμως από την Άρτεμη της Ιφιγένειας με ένα ελάφι, σηματοδοτεί το τέλος των ανθρωποθυσιών. Ταυτόχρονα σηματοδοτεί το τέλος της κυριαρχίας των μάγων της Ελλάδας, των μάντεων. Ίσως να είναι μια επανάσταση του Αγαμέμνονα απέναντι στον Κάλχα. Το τέλος της επιρροής του στον βασιλιά των Μυκηνών. Οι θυσίες στα μάτια του σύγχρονου ανθρώπου είναι μια επαίσχυντη θρησκευτική τελετή.  Στην ουσία όμως είναι κάτι άλλο. Είναι ο ύμνος της αξίας της ζωής. Η θυσία δεν είναι μια δολοφονική πράξη αλλά η υπέρτατη προσφορά προς τους θεούς. Ειδικά από τη στιγμή που αντικαταστάθηκαν οι άνθρωποι με ζώα, η θυσία προς τους θεούς μαρτυρεί ακριβώς αυτό, το σεβασμό των αρχαίων Ελλήνων προς τη ζωή, το υπέρτατο αγαθό.
Ο αναγνώστης σίγουρα θα παραξενευτεί με αυτά που διαβάζει. Ας κάνει όμως λίγη υπομονή ώστε να κατανοήσει το συλλογισμό μου,  στο τέλος προτείνω στον αναγνώστη να δει αυτό το βίντεο για να συγκρίνει και να κρίνει ποιος πολιτισμός έχει μεγαλύτερο σεβασμό για τη ζωή, ο αρχαίος ή ο σύγχρονος;  Οι αρχαίοι Έλληνες δε θυσίαζαν κάθε ημέρα. Θυσίαζαν σε συγκεκριμένες στιγμές και το έκαναν ακριβώς επειδή ήξεραν ότι αφιερώνουν στους θεούς το υπέρτατο αγαθό ακόμη και ενός ζώου. Αντιλαμβάνονταν δηλαδή πλήρως το όλον της αξίας της ζωής στη φύση. Τα δε σφάγια τα έκαναν αυτό που κάνουμε και εμείς. Τα έτρωγαν. Η διατροφή των αρχαίων ήταν κυρίως μάζα (κριθαρένιο ψωμί) και σπάνια άρτος (σταρένιο ψωμί) με πολλά σκόρδα, κρεμμύδια ελιές και σύκα, το λεγόμενο «όψον» (εξού και ψάρι, όψον, οψάριον, ψάρι). Οι πλουσιότεροι έτρωγαν και ψάρια ενώ το κρέας σπάνιζε  στη διατροφή τους. Πολύ σπάνια γίνονταν μαζικές θυσίες, οι λεγόμενες εκατόμβες αλλά και πάλι ήταν σαν πανηγύρι. Το κρέας το έτρωγαν. Αυτός ο σεβασμός προς τη ζωή των ζώων ήταν και το κλειδί της συλλογιστικής μου.
Ο πολιτισμός της ελληνιστικής εποχής ως συνέχεια του κλασικού πολιτισμού ήταν βασισμένος στο μέτρο. Οι Έλληνες πότε δεν θεώρησαν τον Μέγα Αλέξανδρο θεό αλλά τον ονόμασαν ισόθεο. Τόσο άξιο δηλαδή που ήταν περισσότερο από άνθρωπος. Ποτέ όμως δεν τον θεοποίησαν. Η θεοποίηση του αυτοκράτορα έγινε μόνο στις ανατολικές κατακτήσεις, ως συνέχεια του μέχρι τότε κοινωνικού καθεστώτος των Ελληνιστικών επαρχιών. Πως θα μπορούσαν να κυβερνηθούν οι Αιγύπτιοι που είχαν συνηθίσει να κυβερνώνται από «θεούς» με τον τρόπο που περιγράψαμε παραπάνω; Πως θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο οι Πέρσες; Αλλά στον Ελληνικό κορμό ο αυτοκράτορας ήταν ακριβώς αυτό. Ένας απλός δυνάστης. Ένας βασιλιάς. Ένας άνθρωπος. Ο μοναδικός τρόπος να κυβερνηθεί ο Ελληνικός χώρος από αυτοκράτορα ήταν η βία, οι μακεδονικές φρουρές σε όλες τις ακροπόλεις. Αυτό ήταν το μοιραίο λάθος των μακεδόνων. Προσπάθησαν να κυβερνήσουν τους υπόλοιπους Έλληνες σαν βάρβαρους, πράγμα αδύνατο.  Όταν οι Αθηναίοι είδαν την γιγάντωση της Ρώμης και έχοντας υπ’ όψιν τους ότι η Ρώμη είχε δημοκρατία παρέδωσαν το λιμάνι στους Ρωμαίους για να επαναφέρουν την δημοκρατία. Όταν η Ελληνικές πόλεις περιήλθαν υπό Ρωμαϊκή κατοχή οι Ρωμαίοι κατάλαβαν ένα πράγμα. Πόσο τυχεροί ήταν και πόσο ανώτερο πολιτισμό είχαν υποδουλώσει. Άρχισαν λοιπόν τις αντιγραφές προκειμένου να νοιώσουν το ίδιο σημαντικοί. Μετέφεραν έργα τέχνης από την Αθήνα και άλλους τόπους στη Ρώμη, υιοθέτησαν τους Ολύμπιους θεούς,  προσέλαβαν τους μεγαλύτερους Έλληνες φιλοσόφους και επιστήμονες, αλλά έκαναν αυτό που κάνει ο κάθε αντιγραφέας. Υπερέβαλλαν.
Η δημοκρατία όμως της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ουδεμία σχέση είχε με την δημοκρατία των Ελλήνων. Ήταν δημοκρατία της συγκλήτου. Δημοκρατία κολοβή και περιορισμένη. Οι δε Ρωμαίοι ήταν ουσιαστικά βάρβαροι. Αν ανέπτυξαν κάποιον πολιτισμό το έκαναν λόγω αντιγραφής των πολιτισμικών στοιχείων των Ελλήνων αλλά όπως είπαμε υπερέβαλαν. Υπερέβαλαν παντού. Στις θυσίες, στα αγωνίσματα, στην εξουσία, στα όργια. Ένας κακέκτυπος δηλαδή Ελληνικός πολιτισμός χωρίς το βασικό ηθικό συστατικό του. Την αίσθηση του μέτρου και της ηθικής δικαιοσύνης.  Δε θα μπορούσε ποτέ ένας τέτοιος πολιτισμός να θαυμαστεί από τους Έλληνες. Ένας πολιτισμός κλεφτών και υπερβολικών αντιγραφέων. Πολλές φορές έγιναν προσπάθειες απελευθέρωσης από τους δυτικούς βαρβάρους, μια βαρβαρότητα που έφτασε στο ύψιστο σημείο της όταν ο Σύλλας το 86πΧ κόντεψε να ισοπεδώσει τας Αθήνας (πληθυντικός είναι), τη μητρόπολη της δημοκρατίας. Στα χρόνια επίσης των Ρωμαίων κάηκε και αρκετές φορές η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Η κατάσταση ήταν ντροπιαστική για τους Έλληνες. Έβλεπαν τους βάρβαρους να καταστρέφουν τον πολιτισμό τους στο όνομα των δοξασμένων κοινών θεών τους.  Βάρβαροι οι οποίοι ξεκινώντας το καταστροφικό τους έργο, είχαν θάψει και την ένδοξη Καρχηδόνα  μέσα στο αλάτι. Πως θα μπορούσαν οι Έλληνες να έχουν κοινούς θεούς με αυτά τα κτήνη; Ένας υπόδουλος λαός ψάχνει να βρει διέξοδο προς την ελευθερία. Και εδώ δεν μιλάμε για έναν απλά υπόδουλο λαό. Μιλάμε για τους Έλληνες. Το λαό που δόξασε τον άνθρωπο και τη ζωή.
Οι ρωμαίοι εντωμεταξύ έκαναν το ολέθριο σφάλμα. Κήρυξαν τον  αυτοκράτορα, αντιπρόσωπο των θεών. Σας θυμίζει κάτι; Όπως είπαμε, θεοποίηση του αυτοκράτορα σημαίνει κρυφό ιερατείο. Ιερατείο εξουσία πίσω από την εξουσία. Ιερατείο που έχει μοναδικό σκοπό την επιβίωση του και τον εκβιασμό της φαινομενικής εξουσίας. Εκβιασμό με γνώση μυστικών, με επιστήμη επί των δηλητηρίων. Ιερατείο δόλιο, άπιστο και ανήθικο όπως πάντα ήταν τα ιερατεία. Ποιοι όμως είχαν τέτοια  γνώση εκείνη την εποχή; Ποιος λαός είχε μάθει να επιβιώνει πίσω από την εξουσία, στην αφάνεια; Ποιος λαός είχε μάθει να βάζει τη δόξα κάτω από την επιβίωση; Ποιος λαός στην ουσία δεν είχε ποτέ και καμία επαφή με τη δόξα και εκδιώχθηκε από την Αίγυπτο, την μητρόπολη της θεοκρατικής μοναρχίας; Ποιος λαός έμαθε να ζει στο σκοτάδι της ανομίας και όχι στο Απολλώνιο φως του Ελληνισμού; Ποιος λαός έβαλε τον φοβερό και τρομερό Ρωμαϊκό στρατό υπό τις διαταγές του; Ποιανού λαού η θρησκεία είχε το μοναδικό προνόμιο να μην προσκυνά τον αυτοκράτορα; Τι καταγωγής ήταν ο Φίλων ο Αλεξανδρεύς  και γιατί σώθηκε όλο το έργο του από τις φωτιές της Αλεξάνδρειας; Γιατί κάηκε το έργο του Σοφοκλή, του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα, του Ευριπίδη και εκατοντάδων Ελλήνων σοφών και σώθηκε το έργο του Φίλωνος; Ποιος λαός σκότωσε τον Μέγα Αλέξανδρο αφού πρώτα προσπάθησε να τον καταστήσει ψυχικό έρμαιο του; Ποιος λαός δεν ήθελε να γίνει η Βαβυλώνα πρωτεύουσα του κόσμου; Ναι, σωστά μαντέψατε, είναι οι Ισραηλίτες.
Ισραηλίτες, λαός βοσκών, έζησαν χρόνια στην Αίγυπτο, έμαθαν τα μυστικά της Αιγυπτιακής ιερατικής τέχνης, έγιναν επιστήμονες στα δηλητήρια και τους εκβιασμούς αλλά πάντα είχαν ένα κόμπλεξ. Δεν είχαν ποτέ πραγματική εξουσία. Πάντα δούλοι, πάντα διωγμένοι. Μισούσαν οτιδήποτε φωτεινό και κατ’ επέκτασην οτιδήποτε Ελληνικό. Το Ελληνικό πάνθεον ήταν εμπόδιο στην τέχνη τους, την τέχνη ελέγχου της εξουσίας δια των μοναρχών, την τέχνη καθοδήγησης της εξουσίας δια των δολοπλοκιών.  Η Ελληνική θρησκεία ήταν ο εχθρός τους. Ήταν το αντίδοτο στα δηλητήρια τους. Τώρα όμως που έπεσε ο Ελληνικός πολιτισμός στα χέρια των αντιγραφέων, των υπερβολικών και μεθυσμένων για δόξα Ρωμαίων βρήκαν την άκρη του νήματος. Με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια. Ο Ελληνισμός στη μέση. Από δυτικά με έλεγχο της αυτοκρατορίας με το αντεγραμμένο δωδεκάθεο, από ανατολικά με μονοθεϊστικές επιρροές. Η Πλατωνική φιλοσοφία στα χέρια του Φίλωνος ασκούσε πιέσεις με την εξύμνηση των Εσσαίων και Θεραπευτών. Στόχος, ο θρησκευτικός διχασμός των Ελλήνων. Οι ρωμαίοι ήταν απλά ο εύκολα καθοδηγούμενος φιλόδοξος γίγαντας. Η κλειστή τους δημοκρατία βούτυρο στο ψωμί των μετρ της δολοπλοκίας Ιουδαίων. Οι παπάδες έπρεπε να αναλάβουν δράση. Από την μία ο παπάς αυτοκράτορας της Ρώμης και από την άλλη ο παπάς του μονοθεϊσμού ο οποίος μετά από λίγο διαδεχόμενος τον Φίλωνα μετενσαρκώθηκε σε απόστολο. Το όνομα αυτού, “ επίστολος” Σαούλ (Παύλος) και λίγο πριν ο Ανδρέας.
Σκοπός δεν ήταν η κυριαρχία επί των Ελλήνων, αυτός είχε ήδη επιτευχθεί από τους Ρωμαίους. Σκοπός ήταν η εξόντωση τους. Και ένας λαός εξοντώνεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Με το διχασμό. Οι Έλληνες είχαν ήδη δώσει σημεία γραφής της αλληλοεξοντωτικής τους δύναμης. Αν και μπορούν να γίνουν συνειρμοί για Ιουδαϊκό έλεγχο των ελευσίνιων μυστηρίων τα οποία και έφτασαν στο αποκορύφωμα τους κατά τον πελοποννησιακό πόλεμο (σύμπτωση;)  ας τους αγνοήσουμε προς το παρόν. (Ας θυμόμαστε όμως την κατηγορία προς τον Αλκιβιάδη ότι φανέρωσε τα μυστικά  των Ελευσινίων  Μυστηρίων. Ίσως ο Αλκιβιάδης να μην ήταν τόσο προδότης όπως τον εμφανίζουν οι ιστορικοί). Σκοπός επομένως ήταν η εξαφάνιση του πολιτισμού του φωτός, του λαού του μέτρου, του μεγαλείου των Ελλήνων.
Το νερό είχε μπει στο αυλάκι, από την μία ο απεχθής αντεγραμμένος και αμετροεπής Ελληνισμός των Ρωμαίων είχε ήδη δημιουργήσει ρεύματα αμφισβήτησης προς το δωδεκάθεο και από την Ιωνία ο σταδιακός εκχριστιανισμός της πολιτισμικής κοιτίδας της Ιωνίας δημιούργησαν όλες τις προϋποθέσεις για την καταστροφή. Έτσι και έγινε. Ο Ελληνισμός στη μέση, ο Ελληνισμός σε εμφύλιο, με διωγμούς εκατέρωθεν των πλευρών, καταστροφή όλων των Ελληνικών μνημείων, ναών, πνευματικών κέντρων. Ο μοναδικός λαός που μπορούσε να καταστρέψει τους Έλληνες ήταν οι ίδιοι οι Έλληνες. Οι Ρωμαίοι ήταν απλά παιχνιδάκια στα χέρια των μετρ της δολοπλοκίας.

Συνεχίζεται…