«Θα ήθελα να σου δανείσω ένα ζώο», είπε ο Θεός. «Για να το αγαπάς όσο ζει και να το θρηνήσεις όταν πεθάνει.
Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ ότι θα μείνει για πάντα κοντά σου, ό,τι είναι πάνω στη γη επιστρέφει κάποια στιγμή πίσω.
Θα το προσέχεις όμως για το χατήρι μου έως ότου το καλέσω πίσω;
Θα σε μαγέψει με όσα θα κάνει για να σου δείχνει την αγάπη του, κι ακόμα κι αν μείνει μαζί σου για λίγο καιρό, θα έχεις τις θύμησες να σε παρηγορούν.
Είσαι διατεθειμένος να του δώσεις όλη σου την αγάπη και να μην σκεφτείς ότι όλα έγιναν για το τίποτα;
Και να μη με μισήσεις όταν το καλέσω πίσω, σπίτι;»
Η καρδιά μου απάντησε:
«Κύριε, ας γίνει έτσι! Θα πάρω το ρίσκο του επερχόμενου πόνου για χάρη της ευτυχίας που θα μου δώσει αυτό το ζώο.
Θα το προστατεύω και θα το αγαπώ για όσο καιρό μου το εμπιστευτείς.
Για τις ευτυχισμένες στιγμές που θα γνωρίσω θα σου είμαι για πάντα ευγνώμων.
Κι αν το καλέσεις κοντά σου νωρίς, νωρίτερα απ' ό,τι θάθελα, θα δεχτώ τη λύπη και θα προσπαθήσω να καταλάβω.
Κι όταν το αγαπημένο μου ζώο γυρίσει κοντά σου, στείλε μου μία άλλη ψυχούλα να την αγαπώ και να την προστατεύω, για όσο καιρό την αφήσεις κοντά μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου