Από ΟΝΟΙΡΟΛΟΓΙΟ
Ψάχνοντας στην αποθήκη βρήκα ένα παλιό περιοδικό και το ξεφύλλισα. Οπότε είδα αυτό το άρθρο που μ' άρεσε πάρα πολύ.
Το μικρό καθημερινό θαύμα μπορεί να είναι απλώς ένα όνειρο, μια σύμπτωση που αλλάζει τη ζωή μας και μας δίνει μια δεύτερη ευκαιρία σε καταστάσεις που πριν φαίνονταν αδιέξοδες. Θαύμα είναι και η εκδήλωση του κρυφού δυναμικού μέσα μας, το οποίο δεν έχουμε ανακαλύψει αλλά υπάρχει, και όταν οι συνθήκες το απαιτήσουν, αναλαμβάνει δράση ακόμα και θεραπευτική, που αγνοεί κάθε ιατρική πρόβλεψη. Μέσα από το εκπληκτικό βιβλίο της Βασιλικής Τζουράκη «Γιατρέ μου, γίνονται θαύματα;» (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Μύρτος») η ιστορία μιας ανεξήγητης αυτοΐασης είναι συγκλονιστική. Το 1977, στα 45 του χρόνια, ο ζωγράφος Θέμης Κελέκης αποσύρθηκε ολομόναχος στην έρημη νησίδα Φιδονήσι, απέναντι από τη Νέα Ηρακλείτσα στην Καβάλα, για να πεθάνει. Έπασχε από μελάνωμα, μια πολύ επιθετική μορφή καρκίνου, που είχε κάνει μετάσταση αναγκάζοντας τους γιατρούς να αποκλείσουν κάθε πιθανότητα ανάρρωσης. Υποφέροντας τον πόνο, περίμενε το μοιραίο ζώντας με ό,τι ψάρευε από τη θάλασσα. Ένα βράδυ είδε στο όνειρό του ένα κοριτσάκι, που είχε συναντήσει παλαιότερα, ως παρανυφάκι σε ένα γάμο στην Πάτρα. Το κοριτσάκι του πρότεινε να μπει στη θάλασσα μέχρι το λαιμό και να μείνει εκεί πέντε ώρες πίνοντας κάθε 15 λεπτά μια γουλιά θαλασσινό νερό. Μολονότι η συμβουλή ήταν εντελώς παράλογη και δύσκολη στην εφαρμογή της από έναν εξασθενημένο άνθρωπο μέσα στο καταχείμωνο, εκείνος την ακολούθησε. «Έπεφτε και χιονόνερο και είχα μουδιάσει ολόκληρος», είπε, «το σώμα μου είχε ασπρίσει, δεν το αισθανόμουν πια. Το νερό που έπινα μου έφερνε αναγούλα και προσπαθούσα να μην κάνω εμετό. Αλλά όταν πέρασε εκείνο το πεντάωρο και βγήκα από τη θάλασσα, ένιωσα για πρώτη φορά μετά από πάρα πολύ καιρό να πεινάω σαν λύκος. Και ημέρα με την ημέρα η υγεία μου άρχισε να βελτιώνεται με ταχύ ρυθμό». Τόσο ταχύ, που κατοπινές ιατρικές εξετάσεις δεν έδειξαν ίχνος κακοήθειας, αφήνοντας άναυδους τους γιατρούς. Σήμερα, τριάντα χρόνια μετά, ο κ. Κελέκης επισκέπτεται τακτικά το Φιδονήσι, για να ζωγραφίσει, να ηρεμήσει, να ψαρέψει, απολαμβάνοντας τη ζωή που τόσο απροσδόκητα του χαρίστηκε. Ποιος λοιπόν μπορεί να ισχυριστεί και να αποδείξει ότι το όνειρο που σηματοδότησε τη θεραπεία, που έσωσε τη ζωή ενός ανθρώπου, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια σύμπτωση;
(βλ. και βιβλία, αναφορές, πηγές, παραπομπές, μελέτες πάνω στο θέμα)
(βλ. και άλλα άρθρα σχετικά με το θέμα στην ιστοσελίδα μου Vegan Ουμανιστική Χορτοφαγία¨www.humanisticecology.blogspot.com)
Διαβάστε επίσης
Να’ στε καλά.
νεκροπτωματοφονοζωοψαροπαρασιτοσκουληκοφάγος κανίβαλος, τέρας έως τις 26 Αυγούστου του 1998
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου