Aglaia Vlassopoulou
"Πριν από μερικές μέρες μια καθηγήτρια, δημοσίευσε στο facebook τα όσα της εξιστόρησε στην τάξη ένας μαθητής της, ο οποίος αν και ανήλικος εξαιτίας των οικονομικών δυσκολιών που αντιμετωπίζει η οικογένεια του, αναγκάστηκε να δουλέψει στα Δημοτικά Σφαγεία της περιοχής.
(Ελπίζω να κατάλαβε και να μην ξανακάνει αυτή την "εργασία") Ενώπιον των συμμαθητών του αυτό το νεαρό παιδί ηλικίας 17 ετών, περιέγραψε το πώς τα ζώα βασανίζονται κατά την σφαγή,
το πώς τα μωρά φωνάζουν για να σωθούν έστω και την τελευταία στιγμή:
«Κυρία, νιώθαμε σα δολοφόνοι, μέσα στα αίματα.
Φέρνανε τα κατσίκια το ένα πίσω από το άλλο, εγώ ξέρω, τους κόβω το λαιμό και αμέσως την καρωτίδα για να πεθάνει αμέσως, άλλοι δεν ξέρανε, φούσκωσα ένα για να το γδάρω κι ήταν ακόμα ζωντανό, αλλά δεν μπορούσε να φωνάξει του ‘χαν κόψει το λαιμό.
Όταν φέρανε τα μωρά σιγουρεύτηκα ότι είμαστε φονιάδες.
Τα μωρά κατσικάκια κάνουν “μα... μα” και όχι “με... με” και νόμιζα ότι φωνάζουν τη μαμά τους.
Την ώρα που έσφαζα ένα, ήρθε ένα άλλο και βύζαινε το παντελόνι μου.
Το ‘σωσα αυτό που βύζαινε, ήθελα να σώσω άλλο ένα αλλά μου ‘πανε να το πληρώσω για να το πάρω. Πάλι καλά που πήρα τη Λιλίκα, με μπιμπερό την ταΐζω, κυρία.
Δεν θα τη σφάξω ποτέ».
Βγάλτε τα συμπεράσματα σας απ’ τον συγκλονιστικό μονόλογο ενός παιδιού 17 χρόνων και θυμηθείτε ότι στην εποχή μας δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία, για να αγνοούμε κάτω από ποιες συνθήκες εκτρέφονται και σφάζονται τα ζώα που καταλήγουν στο πιάτο μας."
Πηγή: | www.zoosos.gr
στην εποχή μας Δεν επιτρέπεται να μη ξέρεις πόσο υποφέρουν τα ζώα που τρως!
"Πριν από μερικές μέρες μια καθηγήτρια, δημοσίευσε στο facebook τα όσα της εξιστόρησε στην τάξη ένας μαθητής της, ο οποίος αν και ανήλικος εξαιτίας των οικονομικών δυσκολιών που αντιμετωπίζει η οικογένεια του, αναγκάστηκε να δουλέψει στα Δημοτικά Σφαγεία της περιοχής.
(Ελπίζω να κατάλαβε και να μην ξανακάνει αυτή την "εργασία") Ενώπιον των συμμαθητών του αυτό το νεαρό παιδί ηλικίας 17 ετών, περιέγραψε το πώς τα ζώα βασανίζονται κατά την σφαγή,
το πώς τα μωρά φωνάζουν για να σωθούν έστω και την τελευταία στιγμή:
«Κυρία, νιώθαμε σα δολοφόνοι, μέσα στα αίματα.
Φέρνανε τα κατσίκια το ένα πίσω από το άλλο, εγώ ξέρω, τους κόβω το λαιμό και αμέσως την καρωτίδα για να πεθάνει αμέσως, άλλοι δεν ξέρανε, φούσκωσα ένα για να το γδάρω κι ήταν ακόμα ζωντανό, αλλά δεν μπορούσε να φωνάξει του ‘χαν κόψει το λαιμό.
Όταν φέρανε τα μωρά σιγουρεύτηκα ότι είμαστε φονιάδες.
Τα μωρά κατσικάκια κάνουν “μα... μα” και όχι “με... με” και νόμιζα ότι φωνάζουν τη μαμά τους.
Την ώρα που έσφαζα ένα, ήρθε ένα άλλο και βύζαινε το παντελόνι μου.
Το ‘σωσα αυτό που βύζαινε, ήθελα να σώσω άλλο ένα αλλά μου ‘πανε να το πληρώσω για να το πάρω. Πάλι καλά που πήρα τη Λιλίκα, με μπιμπερό την ταΐζω, κυρία.
Δεν θα τη σφάξω ποτέ».
Βγάλτε τα συμπεράσματα σας απ’ τον συγκλονιστικό μονόλογο ενός παιδιού 17 χρόνων και θυμηθείτε ότι στην εποχή μας δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία, για να αγνοούμε κάτω από ποιες συνθήκες εκτρέφονται και σφάζονται τα ζώα που καταλήγουν στο πιάτο μας."
Πηγή: | www.zoosos.gr
«Κυρία, νιώθαμε σα δολοφόνοι, μέσα στα αίματα.
Φέρνανε τα κατσίκια το ένα πίσω από το άλλο, εγώ ξέρω, τους κόβω το λαιμό και αμέσως την καρωτίδα για να πεθάνει αμέσως, άλλοι δεν ξέρανε, φούσκωσα ένα για να το γδάρω κι ήταν ακόμα ζωντανό, αλλά δεν μπορούσε να φωνάξει του ‘χαν κόψει το λαιμό.
Όταν φέρανε τα μωρά σιγουρεύτηκα ότι είμαστε φονιάδες.
Τα μωρά κατσικάκια κάνουν “μα... μα” και όχι “με... με” και νόμιζα ότι φωνάζουν τη μαμά τους.
Την ώρα που έσφαζα ένα, ήρθε ένα άλλο και βύζαινε το παντελόνι μου.
Το ‘σωσα αυτό που βύζαινε, ήθελα να σώσω άλλο ένα αλλά μου ‘πανε να το πληρώσω για να το πάρω. Πάλι καλά που πήρα τη Λιλίκα, με μπιμπερό την ταΐζω, κυρία.
Δεν θα τη σφάξω ποτέ».
Βγάλτε τα συμπεράσματα σας απ’ τον συγκλονιστικό μονόλογο ενός παιδιού 17 χρόνων και θυμηθείτε ότι στην εποχή μας δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία, για να αγνοούμε κάτω από ποιες συνθήκες εκτρέφονται και σφάζονται τα ζώα που καταλήγουν στο πιάτο μας."
Πηγή: | www.zoosos.gr
στην εποχή μας Δεν επιτρέπεται να μη ξέρεις πόσο υποφέρουν τα ζώα που τρως!
