«Τα ζώα είναι φίλοι μου και δεν τρώω τους φίλους μου. Η ζωή μου προσφέρθηκε υπό την προϋπόθεση να τρώω μπιφτέκια, αλλά ο θάνατος είναι καλύτερος από τον κανιβαλισμό. Ένας άνθρωπος με τη δική μου πνευματική δύναμη δεν τρώει πτώματα»
Ο Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας και κάτοχος του Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1925 έγινε χορτοφάγος το 1881 κι έτσι παρέμεινε ως τα βαθιά του γεράματα. Ασπάστηκε τη χορτοφαγία αρχικά για να καταπολεμήσει τις ημικρανίες του, αλλά στη συνέχεια έγινε φανατικός οπαδός αυτής της διατροφής για τρεις λόγους. Ο πρώτος ήταν η αγάπη του προς τα ζώα. Τα θεωρούσε και αυτά πλάσματα της φύσης που έχουν το δικαίωμα να ζουν ελεύθερα και εξασφαλισμένα. Ο δεύτερος ήταν κοινωνικός, καθώς πίστευε ότι οι ανάγκες της κρεατοφαγίας υποδουλώνουν τον άνθρωπο, αφού απασχολούν ζωέμπορους, κτηνοτρόφους, κρεοπώλες, βοσκούς, οι οποίοι θα ήταν πιο χρήσιμοι στην παραγωγή και τη διακίνηση άλλων αγαθών εξίσου απαραίτητων για τη ζωή. Και ο τρίτος ήταν για να προφυλάξει την υγεία του. Μάλιστα έγραψε: «Σώστε τη ζωή σας και πάψτε να τρώτε κρέας. Σκεφτείτε πως ο ταύρος, που είναι το δυνατότερο ζώο, είναι χορτοφάγος! Νομίζω πως αυτό είναι ακαταμάχητο επιχείρημα για τους χορτοφάγους». Golden Magazine