Άλλοι αγαπούν το γεωργό,
τον ποιητή,
τον στρατηγό,
μα εγώ αγαπώ τον κυνηγό!
Πώς αγαπώ τον κυνηγό!
Σαν τρέχει με ημιφορτηγό και άδεια από τον υφυπουργό,
το λόγγο πάνω κάτω οργώνει,
άγρια θηρία εξοντώνει: ορτύκι, φάσα και τρυγόνι.
Πώς αγαπώ τον κυνηγό!
Νατος! – Κρατάει ένα λαγό και περπατάει βήμα γοργό.
Ψηλός, χοντρός, σωστό ντερέκι- μπότες, μαχαίρια και ντουφέκι –
και μούρη όλο αίμα σαν μπιφτέκι.
Στη ζώνη του έχει περασμένα δέκα πουλάκια,
κουρασμένα απ΄ το ταξίδι τους στα ξένα.
Ακόμα κι ο λαγός σπαράζει, θολό το μάτι του κοιτάζει,
το αίμα του στη γη σταλάζει.
Κι απ΄ τα πουλιά το πιο μικρό,
δεν είναι ολότελα νεκρό,
μα βγάζει τσίρισμα πικρό.
Ο κυνηγός ακούει, σκύβει κι αμέσως το λαιμό του στρίβει.
Γενναίος που ΄ναι ο κυνηγός!
Τον τρέμει ο σπίνος κι ο λαγός,
η τσίχλα κι ο μελισσουργός.
Όταν χιονίσει και παγώνει κάθε πουλάκι μες στο χιόνι,
ο κυνηγός τ ό τ ε σκοτώνει.
Την προσευχή μου όταν κάνω,
τον κυνηγό δεν τον ξεχάνω,
πάντα στη σκέψη μου τον βάνω.
Παρακαλώ το Θεό να κάνει,
την ώρα που το όπλο πιάνει να σ κ ά σ ε ι η γεμισμένη κάννη.
(Του Νίκου Δήμου, από τη συλλογή «Σάτιρες», εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ, 1993)
--
http://url2it.com/geb
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου