Δεν είδα ποτέ να δολοφονείται ζώο στους 9 και πλέον μήνες που δούλευα στο Logansport, αλλά δεν ήταν δύσκολο για εμένα να καταλάβω τι κάνουν αυτά τα μηχανήματα όταν είναι σε λειτουργία. Στην αρχή ήμουν χειριστής ενός περονοφόρου οχήματος, αλλά στη συνέχεια εργάστηκε ως μαθητευόμενος υδραυλικός. Μετά το πέρας των εργασιών, σταματήσαμε να δουλεύουμε για τρεις μήνες.
Όμως σύντομα με κάλεσαν για την επόμενη δουλειά. Αυτή που θα άλλαζε για πάντα τη ζωή μου. Ήταν μια μικρότερη δουλειά. Επρόκειτο να χτίσουμε μια προέκταση του ορόφου ενός σφαγείου στο εργοστάσιο IBP στην πόλη Perry της Αϊόβα. Σε αυτό το υπό πλήρη λειτουργία σφαγείο είδα τους πιο φρικτούς φόνους που θα μπορούσε κανείς να δει. Επειδή ήταν παλιά εγκατάσταση, μας καλούσαν διαρκώς για να κάνουμε συντήρηση σε όλη τη μονάδα. Από το μαντρί μέχρι το σφαγείο, κατά τη διάρκεια των 5 μηνών ήμουν συνένοχος και συνεργός σε όλα.
Όταν ξεκίνησα, οι μυρωδιές, το θέαμα και οι ήχοι ήταν καταθλιπτικοί. Έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου, “Αυτό είναι το φαγητό σου, μην αηδιάζεις”. Μέσα σε 6 έως 8 εβδομάδες ένιωσα ψυχικά νεκρός. Για 12 ώρες, μερικές φορές 15, δούλευα μέσα στο αίμα.
Όπως τις 3 ημέρες που δούλευα στις υδραυλικές εγκαταστάσεις έχοντας γδαρμένα γουρούνια να με κοιτάζουν.
Ή όπως την περίοδο που έπρεπε να χειρίζομαι το περονοφόρο ακριβώς δίπλα από σωρούς ”ελαττωματικών” γουρουνιών που ήταν ”ακατάλληλα για ανθρώπινη κατανάλωση”. Για τον ένα ή τον άλλο λόγο τα είχαν στοιβάζει και τα είχαν αφήσει εκτεθειμένα στο κρύο μέχρι να πεθάνουν. Από όλες τις φρικαλεότητες που έχω βιώσει, αυτός ο σωρός νεκρών ζώων στοιχειώνει ακόμα την ψυχή μου.
Στη συνέχεια ήρθε η μέρα που άλλαξε τη ζωή μου. Μαζεύαμε τα εργαλεία μας και καθαρίζαμε, όταν ένα γουρούνι που είχε υποστεί ηλεκτροσόκ και είχε κρεμαστεί ανάποδα για να αιμορραγήσει μέχρι θανάτου ξύπνησε, άρχισε να έχει σπασμούς και έπεσε από το τσιγκέλι. Άρχισε να τρέχει προς το μέρος μου και των υπολοίπων εργατών. Τρεις εργαζόμενοι του IBP άρχισαν να το κυνηγούν. Ένας με ένα μεταλλικό σωλήνα και δύο με ρόπαλα του μπέιζμπολ. Άρχισαν να χτυπούν το γουρούνι μέχρι θανάτου. Γύρισα το κεφάλι μου για να μη βλέπω όπως νόμιζα ότι θα έκανε οποιοσδήποτε… αλλά έκανα λάθος. Όπως αποδείχθηκε, ήμουν πρόσωπο με πρόσωπο με τους συναδέλφους μου. Καθώς άκουγα τις κραυγές του ζώου μόλις 30 μέτρα πίσω μου, είδα τους συναδέλφους μου να πανηγυρίζουν και να ζητωκραυγάζουν, να εκστασιάζονται κάθε φορά που ακουγόταν ένας γδούπος, να γελούν και να γιορτάζουν με το βίαιο θάνατο ενός αισθανόμενου όντος.
Εκείνη τη νύχτα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου, έτρεχαν συνέχεια οι εικόνες αυτές στο μυαλό μου. Αηδίασα με τον εαυτό μου. Αηδίασα με την ανθρωπότητα. Σταμάτησα να τρώω κρέας. Λίγες μέρες αργότερα ο εργοδότης μου με πλησίασε και με ρώτησε αν χρειάζομαι να μου δανείσει χρήματα. Είπα, “Οχι, γιατί ρωτάτε;” Είπε ότι είχε παρατηρήσει ότι έτρωγα μόνο φυστικοβούτυρο και μαρμελάδα και νόμιζε ότι δεν είχα χρήματα. Του είπα ότι δεν ήμουν άφραγκος και ότι ήμουν απλά σταμάτησα να τρώω κρέας. Άρχισε να με κοροϊδεύει και να με αποκαλεί ”άνθρωπο των σπηλαίων”. Παραιτήθηκα επί τόπου.
Γύρισα σπίτι μου και ξεκίνησα να διαβάζω για τα Δικαιώματα των Ζώων. Έγινα βίγκαν και άρχισα να συμμετέχω ενεργά σε μια τοπική συλλογικότητα. Για χρόνια συζητούσα με ανθρώπους. Δούλεψα σε καταφύγια ζώων και έσωζα ζώα όποτε μπορούσα.
Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι ό,τι έχω κάνει ή θα κάνω για λογαριασμό της Μητέρας Γης και των ζώων της είναι αρκετά. Οι μηχανές που κατασκεύασα το 1996 εξακολουθούν να δολοφονούν, ακόμα και τώρα που γράφω. Αισθάνομαι ένοχος και ντρέπομαι γι’ αυτό. Αλλά αυτό επίσης με κάνει και πιο δυνατό. Τίποτα δε θα με κάνει να ξεχάσω τα δεινά του εκτροφείου ζώων αποκαλούμενης ελεύθερης βοσκής, η οποία είναι εξίσου άρρωστη, λάθος, περιττή και αδικαιολόγητη.
Σε όλες τις επιχειρήσεις που εκμεταλλεύονται τα ζώα, ο κύκλος της κακοποίησης θα κλείσει με τον θύτη (άνθρωπο) να γίνεται θύμα της δικής του αλαζονείας. Για παράδειγμα, ο παππούς μου ήταν εκτροφέας γουρουνιών και δεν τον γνώρισα ποτέ. Πέθανε τη χρονιά που γεννήθηκα, αφού η αμμωνία από τις ακαθαρσίες των γουρουνιών κατέστρεψε τους πνεύμονές του. Οι ίδιες ακαθαρσίες από γειτονικά εκτροφεία γουρουνιών στη δεκαετία του 70 δηλητηρίασαν τα υπόγεια ύδατα, επιτρέποντας σε υψηλά επίπεδα ραδίου να μολύνουν το πόσιμο νερό. Ακόμα και σήμερα, σε ορισμένες περιοχές του Midwest, θα πρέπει να υπογράψεις υπεύθυνη δήλωση ότι γνωρίζεις ότι το πόσιμο νερό είναι επικίνδυνο για την υγεία σου και ότι δεν έχεις πρόβλημα με αυτό για να σε συνδέσουν στο δίκτυο ύδρευσης.
Το είπα και πριν, αλλά αξίζει να το επαναλάβω. Αυτές οι βιομηχανίες θανάτου είναι τρομοκράτες για τα ζώα και τη Γη.
Όχι εκείνοι που αγωνίζονται εναντίον τους.
Τα μπλουζ του σφαγείου (Γιατί είμαι vegan-μέρος 2ο)
Τα γουρούνια έχουν αλλοιωθεί γενετικά για τόσο καιρό που δεν γνωρίζουμε πλέον πολλά από τα φυσικά χαρακτηριστικά τους. Γνωρίζουμε πως στην φύση κανένα γουρούνι δεν είναι ροζ. Αυτή είναι μια γενετική τροποποίηση γιατί στους ανθρώπους αρέσει το “ανοιχτόχρωμο χοιρινό”. Γνωρίζουμε επίσης πως κανένα γουρούνι στο φυσικό του περιβάλλον δεν φτάνει τις 800 λίβρες το οποίο είναι ένα γελοίο παχύσαρκο μέγεθος. Πολλές φορές όταν δούλευα στην IBP (Iowa Beef Producers- Παραγωγοί βοδινού κρέατος Αϊόβα- που είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός “χοιρινού” στα μεσοδυτικά και είμαι αρκετά σίγουρος και για το έθνος) έβλεπα γουρούνια που είναι τόσο αφύσικα υπέρβαρα ώστε ένα ή το σύνολο των άκρων τους συνθλίβονταν από το βάρος τους. Σε αυτό μου το δοκίμιο σκοπεύω να μεταβώ πίσω σε αυτή την αίθουσα της φρίκης για να αναφέρω λεπτομερέστερα τα βάσανα των σκεπτόμενων, συναισθανόμενων και αισθανόμενων όντων, που γνωρίζουμε ως γουρούνια, και υποφέρουν στα χέρια σπισιστών και καταπιεστών ανθρώπων.
Νωρίς το πρωί, ξεκινάν να φθάνουν μισογεμισμένα φορτία των καταδικασμένων γουρουνιών στο σφαγείο. Είναι πακεταρισμένα με “τις κωλότρυπες στους αγκώνες” όπως αναφέρουν τόσο περιεκτικά οι οδηγοί. Τουλάχιστον 3 γουρούνια σε κάθε φορτηγό θα κριθούν “ακατάλληλα για ανθρώπινη κατανάλωση”, συνήθως λόγω των τεράστιων αποστημάτων στα πίσω πόδια τους. Αυτό συμβαίνει γιατί σε κάθε νταλίκα πάντα μερικά γουρούνια κολλάνε με τα οπίσθια τους στην σχάρα της τρύπας απ’ όπου διέρχεται ο αέρας. Όταν αυτό συμβαίνει τους δημιουργούνται (σσ. στα οπίσθια) φρικιαστικές φουσκάλες από μία 30ωρη μετακίνηση σε αυτή την κατάσταση. Φανταστείτε να κάθεστε σε ένα σχολικό λεωφορείο χωρίς παντελόνια και ένα τρίφτη τυριού για κάθισμα. Κατά την άφιξη ένας επόπτης της IBP επιθεωρεί τα γουρούνια. Κάθε γουρούνι που δεν μπορεί να “χρησιμοποιηθεί” καθόλου πετάγεται έξω με την δυνατότητα να πεθάνει είτε από την έκθεση στο κρύο είτε από την πείνα. Δεν είναι ασυνήθιστο να βλέπεις τους οδηγούς ή τους επόπτες της IBP να μαχαιρώνουν τα γουρούνια με σουγιάδες στα πίσω πόδια για να σκάσουν τα αποστήματα και να συνεχίζουν την δουλειά τους σαν να μην έγινε τίποτα. Τα γουρούνια στην συνέχεια φιλτράρονται από την πίσω μεριά της νταλίκας μέχρι τους διαδρόμους της μάντρας. Αυτή είναι μια πολύ προσωρινή περιοχή κράτησης όπου τα γουρούνια περιμένουν να σκοτωθούν. Στην αντίθετη πλευρά από την αποβάθρα της νταλίκας είναι ο “βλαστός”. Όλα τα γουρούνια εξαναγκάζονται να μπουν σε αυτή την ενιαία διαδρομή θανάτου φτιαγμένη από ατσάλινους σωλήνες. Με το που μπουν μέσα στον “βλαστό”, βρίσκονται σε πορεία θανάτου καθώς δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω και εξαιτίας της σταθερής ροής των καταδικασμένων αδελφών τους που εξαναγκάζονται να μπουν από πίσω τους, δεν μπορούν να σταματήσουν. Τα γουρούνια έχουν την γνωστική ικανότητα ενός 5χρονου παιδιού. Είναι πολύ έξυπνα και αντιλαμβάνονται πολύ καλά τι συμβαίνει. Τρέμουν από τον φόβο ενώ μερικά είναι τόσο φοβισμένα που χάνουν τον έλεγχο των σωματικών τους λειτουργιών. Άλλα λιποθυμούν και σπρώχνονται με τις κοιλιές τους στον θάνατο. Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει καμία διακοπή.
Η επόμενη φρίκη είναι ανυπόστατη. Στην κορυφή του “βλαστού” υπάρχει μια απότομη ράμπα 45 μοιρών, στην κορυφή της οποίας υπάρχει ένα ηλεκτρισμένο μπουλόνι που σπρώχνει έξω και τραντάζει τα γουρούνια στο κεφάλι για να χάσουν τις αισθήσεις τους. Έπειτα προσγειώνονται στο έδαφος αναίσθητα ή ξύπνια και παραλυμένα στον ιμάντα του μεταφορέα. Εκεί συναντάνε το “αυτοκόλλητο”. Το “αυτοκόλλητο” κάνει την δουλειά του μαχαιρώματος των γουρουνιών στο λαιμό και της αγκίστρωσης των πίσω ποδιών τους, έτσι ώστε να αιμορραγούν μέχρι θανάτου ενώ κρέμονται ανάποδα. Στο εργοστάσιο της IBP στο Πέρρυ της Αϊόβα, οι εργαζόμενοι στο “αυτοκόλλητο” φοράνε μάσκες του χόκεϊ, ώστε αν κάποιο γουρούνι ανακτήσει τις αισθήσεις του προσωρινά και τους κλωτσήσει στο πρόσωπο, να μπορούν να προστατευτούν.Μπορείτε να φανταστείτε να είστε κρεμασμένοι ανάποδα από έναν τρελό με μια μάσκα του χόκεϊ και να έχετε τον λαιμό σας κομμένο! Τόσα πολλά για την ευήμερη “ανθρωπιστική σας σφαγή”! Πολύ γρήγορα ξυπνάνε αναβλύζοντας αίμα από τον λαιμό τους ενώ ταξιδεύουν ανάποδα σε έναν διάδρομο παγωμένου αίματος. Το πάτωμα από κάτω τους έχει μια κλίση γωνίας 45 μοιρών έτσι ώστε ένα μεγάλο μέρος του αίματος να καταλήγει στις δεξαμενές αίματος, ένα επίπεδο κάτω από τον «όροφο των φόνων» σε ένα τμήμα που ονομάζεται «διαχωρισμός». Με το που ξυπνήσουνε αρχίζουν να κλωτσάνε και πανικοβάλλονται. Αυτό είναι καλό σύμφωνα με τα πρότυπα της βιομηχανίας, διότι επιταχύνει την εξωτερική αιμορραγία. Στην κορυφή αυτού του πλαισιωμένου (σχήματος «Α» ) αγκιστρωμένου οδηγού, η αργή βόλτα έχει τελειώσει. Γλιστράνε κατά μήκος του καναλιού της αγκίστρωσης πολύ γρήγορα, περίπου 35 πόδια καθοδικά και 40 πόδια σε μήκος. Εξαιτίας αυτής της ολίσθησης σε οξεία γωνία, περίπου ένα στα εκατό γουρούνια θα πέσει απ’ το αγκίστρι του και θα καταλήξει κάτω στο πάτωμα. Εκεί θα μείνουν βουτηγμένα στο αίμα που βρέχει κάτω από τον «διάδρομο ολίσθησης» παραπάνω. Σε κάθε στροφή που αλλάζει, η γραμμή σταματάει τόσο ώστε να υπέρ-ψεκαστεί η «ζελατίνα» στα «πεσμένα γουρούνια» και να τα αγκιστρώσει πίσω για την «παραγωγή» στον «όροφο των φόνων».
Ενδεχομένως από την ώρα που θα φθάσουν σε αυτό το σημείο να είναι νεκρά αλλά αυτό δεν συμβαίνει πάντοτε. Το πρώτο μηχάνημα είναι ο «κρούστης». Αυτή η μηχανή μοιάζει με τους κυλίνδρους ενός πλυντηρίου αυτοκινήτων μόνο που οι κύλινδροι αυτοί έχουν παχιά σχοινιά από νάιλον με κόμπους στις άκρες. Αυτή η μηχανή βγάζει την τρίχα από τα γουρούνια. Το επόμενο μηχάνημα είναι το «πλυντήριο». Αυτό το μηχάνημα είναι μια μεγάλη και ζεματιστή μπανιέρα/λεκάνη. Αυτή η μηχανή παίρνει τα υπολειπόμενα μαλλιά από αυτά που δεν κατάφερε να βγάλει ο «κρούστης» και μαλακώνει το δέρμα για « αποσυναρμολόγηση». Από αυτό το σημείο τα πάντα λειτουργούν με «ρυθμούς σπασίματος λαιμών». (ένας όρος που επινοήθηκε από τον κλάδο των σφαγείων σε σχέση με την ταχύτητα με την οποία τα σκοτώνουν στον «όροφο των φόνων». Τα κεφάλια και οι οπλές τους κόβονται. Η σάρκα αποφλοιώνεται, αλατίζεται και στοιβάζεται σε παλέτες για να σταλθεί σε μια εγκατάσταση βυρσοδεψίας. Οι νευρώσεις πριονίζονται και σπάζονται και τα σπλάχνα πετιούνται σε δίσκους ανοξείδωτου χάλυβα και ταξιδεύουν κατά μήκος ενός ιμάντα μεταφοράς για να ενσωματωθούν με τις δεξαμενές του αίματος, τα κλουβιά των οστών και άλλα δοχεία απορριμμάτων. Κάθε σφαγείο έχει ένα τμήμα ή μερικές φορές ξεχωριστή εγκατάσταση στον ίδιο χώρο που χρησιμοποιείται για τον «διαχωρισμό». Μία ακριβέστερη περιγραφή θα μπορούσε να είναι ως «μάντρα του θανάτου». Δεξαμενές αίματος, κάδοι οστών, 40 γαλόνια βαρέλια από μάτια κ.ο.κ. ο κλάδος των σφαγείων βρίσκεται σε συνεργασία με πάρα πολλούς παραγωγούς τροφίμων για να κρύψει τα σκουπίδια των θανάτων τους σε διάφορα τρόφιμα. Πολλά ψωμιά μαζικής παραγωγής έχουν σκόνη από οστά στο μείγμα τους. Οι ζελατίνες και το λαρδί ενσωματώνονται σχεδόν σε όλα τα μικρά κέικ και τα εμπορικά σήματα ελαστικών αυτοκινήτων και φορτηγών. Το αίμα χρησιμοποιείται για πυτιά, ένα συγκολλητικό και παράδοξο συστατικό για το τυρί. (χορτοφάγοι συγνώμη αλλά το τυρί σας δεν είναι χορτοφαγικό. Είναι ένας συνδυασμός γαλουχίας και αίματος). Και όλο και συνεχίζεται.
Πρέπει να ειπωθεί πως ο «διαχωρισμός» είναι ένα τόσο αηδιαστικό και άθλιο χάλι που λίγοι μπορούν να το αντέξουν. Κάποτε έπρεπε να κάνω μια εργασία συγκόλλησης σε μια δεξαμενή αίματος και οι μυρωδιές ήταν τόσο έντονες, ώστε τις τέσσερις ώρες που χρειάστηκαν για να ολοκληρωθεί το έργο τις πέρασα κάνοντας εμετό σε έναν κουβά, διασκεδάζοντας τους υπόλοιπους εργαζομένους. Μακάρι να μπορούσα να περιγράψω ακριβέστερα το κακό και την παραφροσύνη ενός εργοστασίου IBP. Αλλά δεν μπορώ. Οι λέξεις και τα βίντεο απλά λένε μια μικρή αλήθεια της βρωμιάς και της μιζέριας. Δεν μπορώ να περιγράψω τις μυρωδιές, τις κραυγές ή τον τρόμο που αυτά τα ζώα βιώνουν. Έτσι, συχνά οι ακτιβιστές για τα Δικαιώματα των Ζώων θα κολλήσουν σε μια λεπτομέρεια ή ένα μέρος της διαδικασίας των φόνων αλλά σας λέω πως είναι αρρωστημένο και λάθος από την αρχή μέχρι το τέλος! Θα πω αυτό επίσης, πως δεν είναι εκ προθέσεως σκληρό. Αυτός είναι ο τρόπος που πρέπει να γίνει ώστε να τραφούν πολλά εκατομμύρια ανθρώπων και πολλά δισεκατομμύρια ζώων. Σε αυτούς τους ανθρώπους που σκοτώνουν ζώα όλη την ώρα και όσο πιο γρήγορα τεχνολογικά δυνατόν γίνεται, είναι παράλογο να τους ζητήσεις ταυτόχρονα την φροντίδα γι’ αυτά. Όχι! Η απάντηση βρίσκεται στο να γίνουμε VEGAN και να καταστρέψουμε αυτά τα στρατόπεδα του θανάτου, να τα ισοπεδώσουμε στο έδαφος σαν να ήτανε το Άουσβιτς ή το Νταχάου! Γιατί αυτό ακριβώς είναι, στρατόπεδα συγκέντρωσης στην εκατοστή!
Αλλά πριν με πάει μακριά ο θυμός μου, ας επιστρέψουμε στο σφαγείο ώστε να εξηγήσω επίσης την ανθρώπινη καταπίεση. Οι εργαζόμενοι στους γρύλους, αυτοί που ασχολιούνται με όλο το πηχτό αίμα, την βρωμιά και τον κίνδυνο είναι γνωστοί και ως «λευκοκαπελάδες». (Στην IBP, η θέση σου στην ιεραρχία φοριέται στο κεφάλι σου με το χρώμα του σκληρού καπέλου σου, που υποδηλώνει τον βαθμό σου). Οι λευκοκαπελάδες ήταν όλοι Αφρικανοί μετανάστες εκτός από τα πληρώματα καθαρισμού που ήταν Λατίνοι μετανάστες. Οι λευκοκαπελάδες δούλευαν στον «όροφο των φόνων», διαχωρίζοντας και στοιβάζοντας τα στοιβαγμένα δέρματα. Πληρώνονται στο πραγματικά ελάχιστο και δεν υπάρχει κανένα απολύτως περιθώριο παρέκκλισης του μισθού (σσ. προς τα πάνω). Δουλεύουν 12 ώρες βάρδια με ένα 20λεπτο γεύμα και δύο 10λεπτα διαλλείματα. Απειλούνται διαρκώς με γραπτές προειδοποιήσεις για την παραμικρή απόκλιση από τους κανόνες ή την επιβράδυνση της παραγωγής. Τρείς γραπτές προειδοποιήσεις μέσα σε ένα εξάμηνο και απολύονται, ωθούνται προς μετανάστευση και απελαύνονται. Περίπου 1 στους 5 λευκοκαπελάδες έχει χάσει το δάχτυλο του ή μέρος αυτού από την δουλειά σε εξευτελιστικά ξέφρενους ρυθμούς πάνω από ψαλίδια και πριόνια πεπιεσμένου αέρα.
Οι επόπτες των λευκοκαπελάδων είναι οι «κιτρινοκαπελάδες». Υπάρχουν τρείς κιτρινοκαπελάδες σε κάθε περιοχή της εγκατάστασης με εξαίρεση τον «όροφο των φόνων» που έχει πέντε. Κάθε κιτρινοκαπελάς που γνώρισα ποτέ μου ήταν ένας εξαιρετικά θυμωμένος 30άρης- 40άρης, του οποίου η κύρια εργασία απ’ ότι φαίνεται ήταν να γελοιοποιήσει και να φοβίσει τους λευκοκαπελάδες. Εγώ ήμουν κυανοκαπελάς» που σήμαινε πως ήμουν εργαζόμενος κατασκευής για έναν ανεξάρτητο εργολάβο, δεν έπρεπε να συγχέομαι με τους άντρες συντήρησης της IBP που φορούσαν «κόκκινα καπέλα». Είχα πλήρη ελευθερία μετακίνησης στην εγκατάσταση και μου ήταν επιτρεπτό να βρίσκομαι οπουδήποτε, οποιαδήποτε στιγμή. Αυτού του είδους η ελευθερία εξόργιζε τους κιτρινοκαπελάδες. Περισσότερες από μία φορές χρειάστηκε να εξηγήσω ότι η εργασία μου δεν «ήταν δουλειά τους» και να μείνουν έξω από τον δρόμο μου. Τα αφεντικά των κιτρινοκαπελάκηδων είναι οι πρασινοκαπελάκηδες. Οι πρασινοκαπελάκηδες είναι σπάνια παρόντες στον όροφο και βρίσκονται μόνο εάν είναι παρόντες οι άνθρωποι του USDA (Τμήμα Γεωργίας Ηνωμένων Πολιτειών) ή έχει σταματήσει η παραγωγή για οποιονδήποτε λόγο. Οι άνθρωποι του USDA είναι γνωστοί ως «λευκοπαλτάδες» ονομασία που οφείλεται στις λευκές μπλούζες εργασίας τους. Οι άνθρωποι λοιπόν του USDA έχουν πραγματική εξουσία. Μπορούν να κλείσουν μία εγκατάσταση χωρίς ειδοποίηση, ανά πάσα στιγμή και για οποιαδήποτε χρονικό διάστημα. Για τον λόγο αυτό είναι όλοι νευρικοί όταν οι λευκοπαλτάδες είναι παρών. Αλλά όπως είπα η ζήτηση για το κρέας είναι τεράστια. Το μερίδιο των προμηθευτών δεν μπορεί να καλυφθεί αν μία εγκατάσταση κλείσει ακόμα και για 24 ώρες. Ο καθένας που εργάζεται σε ένα σφαγείο βλέπει τόσες πολλές παραβιάσεις των κανόνων υγιεινής μονάχα μέσα σε μια μέρα που δεν θα μπορούσε να τις μετρήσει όλες, αν είχε προσπαθήσει. Οι λευκοπαλτάδες το γνωρίζουν αυτό, οπότε ο τρόπος που δουλεύει μια επιχείρηση δεν αποτελεί έκπληξη. Στην ουσία δεν υπάρχουν αιφνιδιαστικές επισκέψεις. Τρείς μέρες πριν να έρθει ένας επόπτης του USDA, το σφαγείο έχει ειδοποιηθεί. Την ημέρα της επιθεώρησης γίνεται ένας μαζικός καθαρισμός του εργοστασίου. Οι λευκοπαλτάδες περπατάνε από το ένα άκρο του εργοστασίου στο άλλο με την μούρη τους χωμένη σε ένα πρόχειρο ενώ πλευρίζονται και από τις 2 πλευρές από τους πρασινοκαπελάκηδες. Η γραμμή παραγωγής των θανάτων προσωρινά επιβραδύνεται όσο είναι μέσα στο κτίριο. Η όλη επιθεώρηση διαρκεί περίπου μισή ώρα. Πριν ακόμη οι άνθρωποι του USDA φύγουν από το πάρκινγκ, γυρνάμε σε «ρυθμούς σπασίματος λαιμών» και βρώμικο πηχτό αίμα.
Αρκετό καιρό μετά αφού έφυγα από εκείνη την φρικτή εγκατάσταση στο Πέρρυ της Αιόβα και έγινα vegan, αναρωτήθηκα γιατί εμείς ως «πολιτισμένη» κοινωνία επιτρέπουμε να συμβαίνει αυτό το πράγμα? Γιατί εγώ προσωπικά δεν είχα παρέμβει όταν είχα βρει την ευκαιρία? Γιατί μου είχε πάρει αρκετά χρόνια μαρτυρίας αυτής της θηριωδίας ώστε να αρχίσω να μιλάω σοβαρά γι’ αυτήν και να την καταπολεμάω? Η απάντηση σε όλα μου αυτά τα ερωτήματα είναι μία λέξη: Σπισισμός. Εμείς, ως ανθρωπότητα αισθανόμαστε πως είμαστε εγγενώς καλύτεροι και πιο σημαντικοί από όλες τις άλλες μορφές ζωής μαζί. Έτσι πιστεύουμε πλήρως πάνω σε αυτό το δόγμα, ακόμα και κάποιοι που είναι vegan και ακτιβιστές για τα Δικαιώματα των Ζώων, το υποστηρίζουν πλήρως με τον δικό τους σπισιμό. Διότι αν είχαμε την πραγματική συναίσθηση της άσχημης σφυρηλάτησης που δέχονται τα ζώα, που οι άνθρωποι αποκαλούν «τρόφιμα», το κίνημα για την απελευθέρωση τους θα ήταν πολύ πιο αχόρταγο και μαχητικό απ’ ότι είναι τώρα. Αντί της παρηγοριάς μεταξύ μας του πόσο «αισθανόμαστε τον πόνο τους», (που δεν τον αισθανόμαστε) ή στο να καταρρέουμε κάθε φορά που βλέπουμε ή σκεφτόμαστε την κατάσταση τους (το οποίο βοηθάει ένα καταδικασμένο ζώο τόσο περίπου όσο και η πλήρης απάθεια), θα έπρεπε εκ των προτέρων να κάνουμε κάτι γι’ αυτό.
Η σωστή απάντηση στο κακό δεν είναι ο φόβος. Η σωστή απάντηση στην φαυλότητα δεν είναι η ανικανότητα. Η σωστή απάντηση στην αναισθησία δεν είναι το να κλαις ανεξέλεγκτα. Η σωστή απάντηση στο κακό, την φαυλότητα και την αναισθησία είναι η οργή, η σύγκρουση και η δράση! Πρέπει να κοιτάξουμε βαθιά μέσα στον εαυτό μας και να είμαστε ειλικρινείς για το πόσο πιο έντονα θα αισθανόμασταν εναντίον αυτών των φρικαλεοτήτων και παρανοϊκότήτων αν αυτές συνέβαιναν σε ανθρώπους, και να γεφυρώσουμε αυτό το κενό στον «δικό μας σπισισμό».Για την ημέρα που θα κόψουμε να κλαίμε όλη την ώρα για τα ζώα! Και θα αρχίσουμε να παλεύουμε όλη την ώρα για τα ζώα! Η μητέρα Γη μας και τα Έθνη των Ζώων χρειάζονται από εμάς να είμαστε αποτελεσματικοί και όχι προσβεβλημένοι. Η αλήθεια είναι ότι εμείς, οι αυτοανακηρυγμένοι υπερασπιστές των ζώων έχουμε μεγαλύτερη γνώση γι’ αυτές τις φρικαλεότητες. Επίσης, πιθανόν είναι να έχουμε και μεγαλύτερη ευαισθησία γι’ αυτά τα θέματα. Και εγώ ισχυρίζομαι επομένως, ότι έχουμε και μεγαλύτερη ευθύνη ώστε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Το να έχεις μεγαλύτερη γνώση για ένα έγκλημα και να μην κάνεις τίποτα γι’ αυτό, είναι από μόνο του ένα έγκλημα. Λέγεται συνενοχή.
Ορίστε κάποια γνώση. Ο αριθμός των Ζώων που πεθαίνουν κάθε χρόνο για την γούνα, την ψυχαγωγία και την ζωοτομία παγκοσμίως είναι ο ίδιος αριθμός με τον αριθμό των νεκρών ζώων στην Αμερικάνικη βιομηχανία συσκευασίας κρέατος μέσα σε μία μέρα! Πάνω από το μισό του φρέσκου πόσιμου νερού χρησιμοποιείται για την κτηνοτροφία! Ο νούμερο ένα παράγοντας ρύπανσης του νερού μας είναι οι απορροές, γνωστές επίσης και ως σκατά από εκτρεφόμενα ζώα. Ο νούμερο ένα ένοχος της αποψίλωσης των δασών και του εκτοπισμού των αυτοχθόνων είναι η βιομηχανία του κρέατος! Αλλά απλά γνωρίζοντας αυτά τα πράγματα, δεν θα τα αλλάξει κιόλας. Κάθε τι από το να ξέρεις απλά μια συνταγή είναι στο να σκοπεύεις να την φας επίσης.
Ήρθε η ώρα να απελευθερώσετε, να εκπαιδεύσετε και να ταράξετε.
Απελευθέρωση των Ζώων, όποιο κι αν είναι το κόστος!
Αντισπισιστική Δράση
